Ο Μόφσες Χανεσιγιάν κοιτάζει την φωτογραφία από τον τόπο που εγκατέλειψε.
H νεαρή φωτογράφος, Νταϊάνα Μαρκοσιάν, τον συνάντησε πριν από δύο χρόνια στην Αρμενία και μετά από ένα μεγάλο ταξίδι που έκανε απαθανάτισε μέσα από τον φακό της τον τόπο του.
Έκλαιγε και τραγουδούσε. «Το σπίτι μου», έλεγε και ξανάλεγε καθώς κοιτούσε τη φωτογραφία και την άγγιζε. Ένωνε τα χέρια του και τα φιλούσε για να θυμηθεί το παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο αντέδρασε ο Μόφσες όταν είδε φωτογραφημένο το χωριό που εγκατέλειψε στην Αρμενία, έναν αιώνα μετά τη γενοκτονία.
Ήταν, μόλις, πέντε ετών το 1915 όταν στρατιώτες εισέβαλαν στο χωριό του. Οι μνήμες από την ημέρα εκείνη παραμένουν ζωντανές. «Οι στρατιώτες αφού μας συγκέντρωσαν σε ένα σημείο, έστρεψαν τα τουφέκια τους προς το μέρος μας . Η μητέρα μου βρισκόταν την περίοδο εκείνη σε γειτονική πόλη για επίσκεψη. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε», σημειώνει στον Guardian ο Μόφσες με τη συγκίνηση να τον κυριεύει.
Κατάφερε να ξεφύγει με τον πατέρα του ο οποίος του κρατούσε το χέρι. Θυμάται που οι δρόμοι είχαν τη μυρωδιά του θανάτου, πτώματα βρίσκονταν σε κοινή θέα, και η βιαιότητα δεν μπορούσε να περιγραφεί.
«Η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει την Γενοκτονία . Εάν δεν την αναγνωρίσουν, αφήνουν ανοιχτή την πόρτα για άλλη μια αντίστοιχη πράξη», σημειώνει με το βλέμμα στο παρελθόν.
Σήμερα ο Μόφσες έχει έξι παιδιά, 20 εγγόνια και τόσα δισέγγονα που δεν μπορεί να τα μετρήσει. Από τη μεγάλη του οικογένεια όμως απουσιάζει η σύζυγός του Ισκουί, που στα 99 της χρόνια έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα μεγάλο κενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου