ΤΕΧΝΗ ΜΗ ΤΕΧΝΗ | ART NON ART
13 Μαΐου – 13 Ιουνίου 2016 – Πάτρα
Τα τελευταία χρόνια το γκράφιτι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος. Το γκράφιτι γίνεται συχνά… trendy, fashionable, commercial και mainstream. Από τους δρόμους μπήκε στις γκαλερί και στα ενδιαφέροντα των πιο σοβαρών επιμελητών εκθέσεων και των μεγάλων συλλεκτών έργων τέχνης, χρησιμοποιείται σαν αισθητική από τις εταιρίες για τα διαφημιστικά τους και σαν μαγνήτης από τους θεσμούς για προγράμματα που αφορούν στους νέους.
Πριν και πέρα από όλα αυτά όμως, το γκράφιτι είναι ένας ελεύθερος τρόπος εικαστικής σκέψης και έκφρασης, μία αυθόρμητη συλλογική πράξη, ένα εφήμερο έργο τέχνης του οποίου ο δημιουργός ξέρει ότι μπορεί να υπάρξει από λίγες μόνο ώρες μέχρι αρκετά χρόνια. Η φθορά του είναι η γοητεία του.
Τα ζητήματα καλαισθησίας, η αναπτυξιακή λογική των αστικών κέντρων και η εμπορική χρήση του γκράφιτι είναι θέματα που έρχονται αντιμέτωπα με την φύση του.
Η σύντομη ιστορία του γκράφιτι των τελευταίων πέντε δεκαετιών έχει δείξει ότι ο δημόσιος χώρος αποτελεί μέσο έκφρασης και άσκησης κριτικής απέναντι στο επιβεβλημένο αστικό τοπίο.
Διότι το γκράφιτι είναι και γίνεται συλλογικό όπως έρχεται αντιμέτωπο με τη ματιά του κάθε περαστικού.
Η δημιουργία σχέσεων συνεργασίας μεταξύ πολιτών και ο δημόσιος διάλογος που προκαλεί μια τοιχογραφία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας.
Παίζει επίσης το γκράφιτι, με τον πιο έξυπνο δυνατό τρόπο με την πεπερασμένη αξιολόγηση του τι είναι αισθητικά σωστό και λάθος… αυτό το ερώτημα συγκεκριμένα που ακυρώθηκε με το έργο Fountain, τον ουρητήρα του Duchamp, το 1917.
Δεν χρειάζεται επιτροπές, ούτε αγοραστή για ν’ αποκτήσει αξία και δεν χρειάζεται ατελείωτα κείμενα για να επεξηγηθεί. Παίζει δηλαδή, με χιούμορ, και με την κρίση του κόσμου της τέχνης και των μουσείων.
Ακόμη, η γέννηση του γκραφίτι βρίσκεται στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στη Νέα Υόρκη όπου οι δείκτες της ανεργίας και της φτώχειας ήταν στα ύψη και κάποιοι έφηβοι ενστικτωδώς δημιούργησαν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Με αυτή την πρωτοβουλία χτίστηκαν σχέσεις συνεργασίας, αλληλεγγύης και συναγωνισμού. Η συμβολική πράξη του γκράφιτι, ως πράξη ελευθερίας, αναδεικνύει λοιπόν με τον πιο σοβαρό και ουσιαστικό τρόπο την κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα και εκφράζει, καθημερινά, τις αγωνίες, τους φόβους και τα όνειρα των ανθρώπων. Αμφισβητεί, ελεύθερα και ασταμάτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου