Ο σπουδαίος ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης άφησε τον χρωστήρα

Θα ήθελα να ήμουν Τισιάνο, να ήμουνα Ρέμπραντ, να ήμουνα Βερμέερ, Βαν Γκογκ, Μονέ», εξομολογείτο o Παναγιώτης Τέτσης σε συνέντευξή του, υπογραμμίζοντας πως, ναι, ζήλευε βαθιά «τις ζωγραφικές των αιώνων». Αφορμή στάθηκε η τελευταία μεγάλη του έκθεση «Π. Τέτσης: Η αποθέωση του τοπίου. Ζωγραφική 2010-2014» στο Ίδρυμα Β. και Μ. Θεοχαράκη, που εγκαινιάστηκε στις 6 Μαΐου 2105. Σ’ αυτήν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η νέα αθέατη δουλειά του με ευφάνταστα έργα, μνημειακών διαστάσεων, ελαιογραφίες και σινικής μελάνης, αποκαλύπτοντας τη δύναμη των προσωπικών του μορφοπλαστικών κατακτήσεων. «Τα τελευταία έργα του Παναγιώτη Τέτση φέρνουν αυθόρμητα στη μνήμη περιγραφές του Παπαδιαμάντη, στίχους του Κάλβου, του Σεφέρη, του Ελύτη» σημειώνει η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, στον ομότιτλο κατάλογο της έκθεσης. «Γιατί και ο ζωγράφος, όπως ο Ζακύνθιος ποιητής, πλέκει δοξαστικό και τραχύ ύμνο στα “καυχήματα των θαυμασίων σκοπέλων (Σπετζίας, Ύδρας, Ψαρών)”, και ιδιαίτερα βέβαια στις φίλιες και γνώριμες ακτές της ένδοξης πατρίδας του της Ύδρας. “Τα περιπόθητα βουνά και τα χωράφια, κεχρυσωμένα ακόμα από τον ήλιο” του Κάλβου, “οι κρημνώδεις ακτές και οι αλίπληκτοι βράχοι” ενός παπαδιαμαντικού Ελύτη, το ομηρικό “πορφύρεον κύμα” αναζητούσαν την εικόνα τους στη ζωγραφική. 

See more at: Ο σπουδαίος ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης άφησε τον χρωστήρα