Μέσα στις άγρυπνες ώρες μου
διασχίζοντας με τις λέξεις της σιωπής
το κενό και τον ύπνο.
Στο πρωινό που μου γνέφει στον άδειο ουρανό
κάτω απ' το φως που πήζει το χρόνο
στα καθαρά μάτια ενός παιδιού που μόλις ξύπνησε.
Προσπαθώ να σταματήσω το θάνατο που σε παγώνει.
Πως να μιλήσω για τ' όνειρο
κάτω απ' τον ήλιο που με τρώει ;
Πως να μιλήσω με τις φωνές του δρόμου
που με πνίγουν ;
Πως να μιλήσω για την καινούργια μέρα
που με σφάζει ;
Ο κόσμος είναι μια έρημος
που κάνει κύκλο και χαρακώνει την καρδιά σου.
Ο ουρανός μια φυλακή
κι η ζωή ύπνος κλειδωμένος.
Περισσότερα: http://stavrosmichas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου