Με υγρή κινηματογράφιση, υπνωτική φωτογραφία και το σάουντρακ των μηχανών να νανουρίζει κάθε ελπίδα του εξαθλιωμένου εργάτη για ποιότητα ζωής, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι μία συγκλονιστική μαρτυρία κι ένα ηχηρό χαστούκι για όλους εμάς στη Δύση.
Αχανές, σκοτεινό, βρώμικο. Από το πρώτο στοιχειωμένο μονοπλάνο με το οποίο εισβάλλουμε στο παλιό εργοστάσιο υφασμάτων στη Γκουτζαράτ της δυτικής Ινδίας, νιώθουμε την υγρασία, την καταχνιά. Εργάτες περπατούν ξυπόλητοι, βρώμικα νερά βγαίνουν από τα πλυντήρια, η χημεία των βαφών σχηματίζει ρυάκια στα πόδια τους, ανάμεσα στις ανακατεμμένες ντάνες πολύχρωμων υφασμάτων, ή περιφέρεται στον αέρα σαν σκόνη και κατακάθεται στο δέρμα και στους πνεύμονες.
Οι εργάτες είναι άντρες - από 6 μέχρι 76 χρονών. Οι κινήσεις τους είναι (ειρωνικά) μηχανικές, ανακατεύουν με αργούς κύκλους τη μπογιά, ταμπονάρουν με επαναλαμβανόμενη πίεση τα πατρόν, τινάζουν, οδηγούν με το ίδιο συνεχές τέντωμα των χεριών το ύφασμα στα καρούλια του. Κάνουν το ίδιο πράγμα επί 12 ατελείωτες ώρες. Κι αν έχουν δεύτερη βάρδια, 24.
See more at: http://flix.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου